Γράφει η Ashli Mazer για τη HuffPost
Με πλησίασε πρόσφατα μία άλλη φίλη που έγινε πρόσφατα για πρώτη φορά μανούλα και με ρώτησε «Σου φάνηκαν και σένα δύσκολες οι πρώτες βδομάδες της μητρότητας; Περίμενα να...
είναι γεμάτες χαριτωμένα ρουχαλάκια και γλυκές αναμνήσεις αλλά δεν φαντάζεσαι το πόσο κλάμα έχω ρίξει και ακόμη ρίχνω». Θέλετε την αλήθεια; Οι πρώτες εβδομάδες ήταν δύσκολες και ορισμένες μέρες μάλιστα ήταν απλά άθλιες. Ορίστε, το παραδέχομαι. Έκλαψα, εκνευρίστηκα, έκλαψα, αναρωτήθηκα τι στο καλό κάνω, αναρωτήθηκα αν ήμουν έτοιμη να γίνω μαμά, κουράστηκα, έκλαψα και πάλι, ήθελα να βάλω τις φωνές κάθε φορά που έβλεπα τον άντρα μου, έκλαψα, εξουθενώθηκα, α, σας είπα ότι έκλαψα; Μα πιο πολύ τα πήρα με τον εαυτό μου που δεν ζούσα την εικόνα και το όνειρο που είχα για τη «μητρότητα». Ένιωθα μια αποτυχημένη. Επέτρεψα στις φαντασιώσεις μου περί μητρότητας να καθορίσουν το τι είδους μαμά ήμουν. Ταα έβαλα με τον εαυτό μου. Οι πρώτες εβδομάδες της μητρότητας, παρόλο που ήταν πολύ γλυκές, ήταν για μένα μία τεράστια μεταμόρφωση. Ό,τι ήμουν ως άτομο προτού έρθει το μωρό μου στον κόσμο έμοιαζε να έχει ξεχαστεί. Λειτουργούσα διαφορετικά, ενδιαφερόμουν διαφορετικά και σκεφτόμουν διαφορετικά. Είχα αλλάξει για πάντα. Θυμάμαι τη σκληρή πραγματικότητα να χτυπά την πόρτα όταν ο άντρας μου γύρισε πίσω στη δουλειά. Πριν απ” αυτό οι μικρές χαριτωμένες διακοπές μας είχαν τόση πλάκα, καθόμασταν τρισευτυχισμένοι με τον άντρα μου τα βράδια και χαμογελούσαμε, χαζεύοντας την κόρη μας. Βασιζόμασταν ο ένας στον άλλον, ίσως περισσότερο από ό,τι οι περισσότεροι, μιας και η κόρη μου γεννήθηκε Δεκέμβριο, μία περίοδο με παγωνιά και πολλά κρυολογήματα και έτσι είχαμε ξεμείνει σπίτι μόνοι μας, χωρίς επισκέπτες. Μπορεί να είχα ήδη χάσει τα λογικά μου, αλλά τουλάχιστον ήμασταν μια οικγένεια. Μόλις ο άντρας μου επέστρεψε στη ρουτίνα της καθημερινότητάς του ένιωσα μόνη και πολλές μέρες κοίταζα το ρολόι και το ξανακοιτούσα και τον ρωτούσα αν μπορεί να έρθει σπίτι νωρίτερα ή να έρθει σπίτι το μεσημέρι να φάμε παρέα. Κάποιες μέρες πάλι τον ζήλευα και θύμωνα επειδή ένιωθα πως μόνο η δική μου ζωή είχε ανατραπεί ολοσχερώς. Άλλες μέρες πάλι ξυπνούσα και χάζευα το πανέμορφο μωρό μου και σκεφτόμουν «άντε πάλι τα ίδια». Το πελώριο στρες της μητρότητας με έκανε να παραλύσω και ένιωθα φυλακισμένη στο ίδιο μου το σπίτι. Δύο δευτερόλεπτα αργότερα όμως την έπαιρνε ο ύπνος στην αγκαλιά μου και δεν την άφηνα στο κρεβάτι της με τίποτα, ήθελα να τη χαζεύω και έκλαιγα στη σκέψη πως θα επέστρεφα στη δουλειά. Οι νύχτες ήταν οι χειρότερες. Θυμάμαι το άγχος που με κατέβαλε καθώς ο ήλιος άρχισε να δύει. Ξεκινούσαμε τη ρουτίνα μας και αισθανόμουν τόσο τρόμο που ευχόμουν ο ήλιος να ανατείλει και πάλι. «Να κοιμάσαι όταν κοιμάται κι αυτή!» μου έλεγαν. Σίγουρα. Εγώ απλά την παρατηρούσα ή απλά ξυπνούσα στην παραμικρή της αναπνοή, από το φόβο μου μήπως πάθαινε κάτι όσο εγώ κοιμόμουν. Η ευτυχία που μου χάριζε όμως ήταν απύθμενη. Ζούσα διαρκώς αντικρουόμενα συναισθήματα. Ένιωθα πως τώρα που ήμουν «μαμά» μου έλειπαν διάφορα πράγματα και στενοχωριόμουν στην ιδέα του πόσο είχε αλλάξει η ζωή μου. Επειδή όμως την αγαπούσα τόσο βαθιά και δεν χόρταινα να είμαι η μαμά της, άρχισα να νιώθω ενοχές για τη στεναχώρια μου κι αυτό με πονούσε περισσότερο από κάθε τι άλλο. Έδινα διαρκώς μάχη με τον εαυτό μου, δεν τα έβαζα με το μωρό μου. Αυτό ήταν και το μάθημά μου στο τέλος. Είχα όλη την ευθύνη για τα όσα ένιωθα και σκεφτόμουν. Είχα εξιδανικεύσει τόσο τον ρόλο της «μητέρας» που ένιωθα τεράστια ανασφάλεια σε αυτό τον ρόλο και επίσης υπερβολικό βάρος ευθύνης στους ώμους μου φέροντας τέτοιο τίτλο. Ευχαριστώ πραγματικά τη φίλη μου που είχε την ευαισθησία να με ρωτήσει πώς ήταν οι πρώτες μου εβδομάδες. Με ανακούφισε τόσο πολύ η απάντηση που της έδωσα. Ένιωσα να δένομαι μαζί της, επιβεβαίωσα την πραγματικότητα που ζούσα και ένιωσα τρομερά ανακουφισμένη. Γι” αυτό λοιπόν μαμάδες και μπαμπάδες, κουράγιο. Βρέθηκα και γω στη θέση σας. Θα σας εξουθενώσουν αυτές οι πρώτες εβδομάδες, σίγουρα. Το μωρό σας δεν θα είναι τόσο συνεργάσιμο και μπορεί να αισθανθείτε αποτυχημένοι. Θα κοιτάτε τον σύντροφό σας και θα εκνευρίζεστε και θα αισθάνεστε καταβεβλημένοι. Την ίδια στιγμή όμως να ξέρετε πως τα πηγαίνετε περίφημα. Το μωρό σας είναι απίθανο. Και θα υπάρξουν σίγουρα στιγμές στη ζωή σας που θα αναπολείτε από το παρελθόν και θα αποζητάτε. Τα μωρουδιακά ρουχαλάκια είναι πράγματι χαριτωμένα αλλά δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα αν κλάψετε απλά και μόνο στη σκέψη ότι έχετε να ντύσετε το μωρό σας. Αν είστε τόσο κουρασμένοι και εξουθενωμένοι, καλά θα κάνετε να μείνετε κι οι δυο σας με τις πυτζάμες! Πηγή
Via
Με πλησίασε πρόσφατα μία άλλη φίλη που έγινε πρόσφατα για πρώτη φορά μανούλα και με ρώτησε «Σου φάνηκαν και σένα δύσκολες οι πρώτες βδομάδες της μητρότητας; Περίμενα να...
είναι γεμάτες χαριτωμένα ρουχαλάκια και γλυκές αναμνήσεις αλλά δεν φαντάζεσαι το πόσο κλάμα έχω ρίξει και ακόμη ρίχνω». Θέλετε την αλήθεια; Οι πρώτες εβδομάδες ήταν δύσκολες και ορισμένες μέρες μάλιστα ήταν απλά άθλιες. Ορίστε, το παραδέχομαι. Έκλαψα, εκνευρίστηκα, έκλαψα, αναρωτήθηκα τι στο καλό κάνω, αναρωτήθηκα αν ήμουν έτοιμη να γίνω μαμά, κουράστηκα, έκλαψα και πάλι, ήθελα να βάλω τις φωνές κάθε φορά που έβλεπα τον άντρα μου, έκλαψα, εξουθενώθηκα, α, σας είπα ότι έκλαψα; Μα πιο πολύ τα πήρα με τον εαυτό μου που δεν ζούσα την εικόνα και το όνειρο που είχα για τη «μητρότητα». Ένιωθα μια αποτυχημένη. Επέτρεψα στις φαντασιώσεις μου περί μητρότητας να καθορίσουν το τι είδους μαμά ήμουν. Ταα έβαλα με τον εαυτό μου. Οι πρώτες εβδομάδες της μητρότητας, παρόλο που ήταν πολύ γλυκές, ήταν για μένα μία τεράστια μεταμόρφωση. Ό,τι ήμουν ως άτομο προτού έρθει το μωρό μου στον κόσμο έμοιαζε να έχει ξεχαστεί. Λειτουργούσα διαφορετικά, ενδιαφερόμουν διαφορετικά και σκεφτόμουν διαφορετικά. Είχα αλλάξει για πάντα. Θυμάμαι τη σκληρή πραγματικότητα να χτυπά την πόρτα όταν ο άντρας μου γύρισε πίσω στη δουλειά. Πριν απ” αυτό οι μικρές χαριτωμένες διακοπές μας είχαν τόση πλάκα, καθόμασταν τρισευτυχισμένοι με τον άντρα μου τα βράδια και χαμογελούσαμε, χαζεύοντας την κόρη μας. Βασιζόμασταν ο ένας στον άλλον, ίσως περισσότερο από ό,τι οι περισσότεροι, μιας και η κόρη μου γεννήθηκε Δεκέμβριο, μία περίοδο με παγωνιά και πολλά κρυολογήματα και έτσι είχαμε ξεμείνει σπίτι μόνοι μας, χωρίς επισκέπτες. Μπορεί να είχα ήδη χάσει τα λογικά μου, αλλά τουλάχιστον ήμασταν μια οικγένεια. Μόλις ο άντρας μου επέστρεψε στη ρουτίνα της καθημερινότητάς του ένιωσα μόνη και πολλές μέρες κοίταζα το ρολόι και το ξανακοιτούσα και τον ρωτούσα αν μπορεί να έρθει σπίτι νωρίτερα ή να έρθει σπίτι το μεσημέρι να φάμε παρέα. Κάποιες μέρες πάλι τον ζήλευα και θύμωνα επειδή ένιωθα πως μόνο η δική μου ζωή είχε ανατραπεί ολοσχερώς. Άλλες μέρες πάλι ξυπνούσα και χάζευα το πανέμορφο μωρό μου και σκεφτόμουν «άντε πάλι τα ίδια». Το πελώριο στρες της μητρότητας με έκανε να παραλύσω και ένιωθα φυλακισμένη στο ίδιο μου το σπίτι. Δύο δευτερόλεπτα αργότερα όμως την έπαιρνε ο ύπνος στην αγκαλιά μου και δεν την άφηνα στο κρεβάτι της με τίποτα, ήθελα να τη χαζεύω και έκλαιγα στη σκέψη πως θα επέστρεφα στη δουλειά. Οι νύχτες ήταν οι χειρότερες. Θυμάμαι το άγχος που με κατέβαλε καθώς ο ήλιος άρχισε να δύει. Ξεκινούσαμε τη ρουτίνα μας και αισθανόμουν τόσο τρόμο που ευχόμουν ο ήλιος να ανατείλει και πάλι. «Να κοιμάσαι όταν κοιμάται κι αυτή!» μου έλεγαν. Σίγουρα. Εγώ απλά την παρατηρούσα ή απλά ξυπνούσα στην παραμικρή της αναπνοή, από το φόβο μου μήπως πάθαινε κάτι όσο εγώ κοιμόμουν. Η ευτυχία που μου χάριζε όμως ήταν απύθμενη. Ζούσα διαρκώς αντικρουόμενα συναισθήματα. Ένιωθα πως τώρα που ήμουν «μαμά» μου έλειπαν διάφορα πράγματα και στενοχωριόμουν στην ιδέα του πόσο είχε αλλάξει η ζωή μου. Επειδή όμως την αγαπούσα τόσο βαθιά και δεν χόρταινα να είμαι η μαμά της, άρχισα να νιώθω ενοχές για τη στεναχώρια μου κι αυτό με πονούσε περισσότερο από κάθε τι άλλο. Έδινα διαρκώς μάχη με τον εαυτό μου, δεν τα έβαζα με το μωρό μου. Αυτό ήταν και το μάθημά μου στο τέλος. Είχα όλη την ευθύνη για τα όσα ένιωθα και σκεφτόμουν. Είχα εξιδανικεύσει τόσο τον ρόλο της «μητέρας» που ένιωθα τεράστια ανασφάλεια σε αυτό τον ρόλο και επίσης υπερβολικό βάρος ευθύνης στους ώμους μου φέροντας τέτοιο τίτλο. Ευχαριστώ πραγματικά τη φίλη μου που είχε την ευαισθησία να με ρωτήσει πώς ήταν οι πρώτες μου εβδομάδες. Με ανακούφισε τόσο πολύ η απάντηση που της έδωσα. Ένιωσα να δένομαι μαζί της, επιβεβαίωσα την πραγματικότητα που ζούσα και ένιωσα τρομερά ανακουφισμένη. Γι” αυτό λοιπόν μαμάδες και μπαμπάδες, κουράγιο. Βρέθηκα και γω στη θέση σας. Θα σας εξουθενώσουν αυτές οι πρώτες εβδομάδες, σίγουρα. Το μωρό σας δεν θα είναι τόσο συνεργάσιμο και μπορεί να αισθανθείτε αποτυχημένοι. Θα κοιτάτε τον σύντροφό σας και θα εκνευρίζεστε και θα αισθάνεστε καταβεβλημένοι. Την ίδια στιγμή όμως να ξέρετε πως τα πηγαίνετε περίφημα. Το μωρό σας είναι απίθανο. Και θα υπάρξουν σίγουρα στιγμές στη ζωή σας που θα αναπολείτε από το παρελθόν και θα αποζητάτε. Τα μωρουδιακά ρουχαλάκια είναι πράγματι χαριτωμένα αλλά δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα αν κλάψετε απλά και μόνο στη σκέψη ότι έχετε να ντύσετε το μωρό σας. Αν είστε τόσο κουρασμένοι και εξουθενωμένοι, καλά θα κάνετε να μείνετε κι οι δυο σας με τις πυτζάμες! Πηγή
Via
