Μ΄απ΄την κόλασή μου σου φωνάζω εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω
Η
Μαρτίν και η Λουίζ Φόκενς είναι δίδυμες αδελφές στα 71 τους χρόνια και
ζουν στο Άμστερνταμ, αλλά η φήμη τους εξαπλώνεται σ΄όλη την Ολλανδία. Οι
Εβραίες αδελφές Φόκενς είναι διασημότητες και απολαμβάνουν να μιλούν
για τα εγγόνια τους στη διάλεκτο Yiddish. Ζωγραφίζουν, θυμούνται
ιστορίες από το Ολοκαύτωμα και πηγαίνουν στη συναγωγή στις γιορτές όπως
όλες οι Εβραίες γιαγιάδες.
Οι αδελφές Φόκενς «συνταξιοδοτήθηκαν»
πρόσφατα μετά από 50 χρόνια δουλειάς ως ιερόδουλες στην περιοχή του
Άμστερνταμ με τα κόκκινα φώτα. Έγιναν διάσημες από τα αυτοβιογραφικά
τους βιβλία και από το αγγλόφωνο ντοκιμαντέρ «Συναντήστε τις Φόκενς»,
του 2012.
Στην Ολλανδία είναι πασίγνωστες ως οι «παλιές πουτάνες». Η Λουίζ που δεν δουλεύει από το 2012 λόγω αρθρίτιδας λέει ότι «η
δουλειά μας υποχρέωνε να πηγαίνουμε με τον οποιοδήποτε και όταν λέω με
τον οποιονδήποτε το εννοώ». Το «οποιονδήποτε» συμπεριλαμβάνει παπάδες, ιμάμηδες και ραββίνους, λένε
οι δίδυμες αδελφές σε πρόσφατη συνέντευξή τους σε καφέ της περιοχής με
τα κόκκινα φώτα. Ένας από τους Τούρκους πελάτες μου ούρλιαζε καλώντας τον Αλλάχ τη
στιγμή του οργασμού», λέει η Μαρτίν, ενώ η Λουίζ θυμάται ότι κι δυό τους
είχαν για πελάτες νεαρά εβραιόπουλα που ήταν ντροπαλά. Οι αδελφές Φόκενς μιλούν θετικά για τα χρόνια της θητείας τους «πίσω
απ΄το παράθυρο», (οι πόρνες στο Άμστερνταμ επιδεικνύουν τα κάλλη τους
μέσα από βιτρίνα). Μπήκε στη δουλειά στα 20 χρόνια της κάτω από την πίεση του πρώην
συζύγου της. «Με χτυπούσε μέσα σ΄αυτό το δωμάτιο, ήταν ο νταβατζής μου
και ζούσε από τα χρήματά μου, είχαμε αποκτήσει 4 παιδιά αλλά τα αφήσαμε
σε άσυλο και τα βλέπαμε μόνον τα Σαββατοκύριακα», λέει η Λουίζ. Η Μαρτίν ξεκίνησε ως καθαρίστρια στο μπορντέλο και μετά ακολούθησε την αδελφή της στη δουλειά. Κι οι δυό αδελφές χώρισαν τελικά τους μαστρωπούς συζύγους τους οι
οποίοι συνέχισαν το νταβατζιλίκι στην περιοχή και ενώ είπαν ότι στην
αρχή το απολάμβαναν κερδίζοντας και χρήματα, αργότερα το μετάνοιωσαν που
έγιναν πόρνες. Τελικά δεν μας άξιζαν όλες οι φασαρίες που αντιμετωπίσαμε, το
κοινωνικό στίγμα και οι δύστροποι χαρακτήρες κάποιων, αλλά έτσι ήρθαν τα
πράγματα και εξ΄άλλου συναντήσαμε και υπέροχους ανθρώπους χάρη στη
δουλειά μας», λέει η Μαρτίν. Μετά την «συνταξιοδότηση» οι Φόκενς έχουν περισσότερο χρόνο για τα
παιδιά τους (η Μαρτίν έχει τρία) και για τα εγγόνια τους. Επίσης πωλούν
πίνακες με σκηνές από την περιοχή με τα κόκκινα φώτα που ζωγράφισαν
σ΄ένα στούντιο που διαθέτουν. Επίσης υποβάλλονται σε ψυχολογική θεραπεία σε κλινική της εβραϊκής
κοινότητας του Άμστερνταμ, που ειδικεύεται στα οικογενειακά τραύματα που
προκάλεσε το Ολοκαύτωμα.
Αν και προέρχονται από εβραϊκή οικογένεια οι αδελφές Φόκενς δεν μεγάλωσαν ως Εβραίες λόγω εγκατάλειψης και άσχημων συνθηκών. Οι γονείς τους είχαν μεγάλες αντιρρήσεις για το επάγγελμα αλλά βαθμιαία έμαθαν να το ανέχονται. Πριν από εμάς καμιά από την οικογένειά μας δεν ήταν πόρνη αλλά υποθέτω ότι κάποια έπρεπε να κάνει την αρχή», λέει η Μαρτίν. Με την ηλικία να προχωρά οι δυό αδελφές ξανασυνδέθηκαν με τις εβραϊκές
παραδόσεις και τώρα πηγαίνουν τακτικά στη Συναγωγή, όμως κάθονται στις
πίσω σειρές για να βρίσκονται όσο πιο μακριά γίνεται από τον ραββίνο. Δεν αισθάνονται αποδιωγμένες από τον
ολλανδικό εβραϊσμό και το καλοκαίρι ανέβηκαν στο εβραϊκό πλοιάριο για να
πάρουν μέρος στην παρέλαση των γκέϊ και να διαμαρτυρηθούν για τον
αντισημιτισμό. Πάνω στο πλοιάριο είχαν θέση στο μπροστινό μέρος και ο παρουσιαστής της
εκδήλωσης τις εκφωνούσε με τον τίτλο «οι παλιές πουτάνες». Οι δίδυμες δεν αισθάνονται όμως σαν σύμβολα της περιοχής με τα κόκκινα
φώτα και στην πραγματικότητα δεν θεωρούμε ότι εκεί είναι το σπίτι μας,
λέει η Λουίζ. Κάποτε τα κορίτσια που δούλευαν εκεί ήταν όλες Ολλανδέζες, τώρα είναι
όλες αλλοδαπές και ενώ οι πελάτες ήταν πρώτα ντόπιοι σήμερα είναι
τουρίστες. Στα χρόνια μας υπήρχαν και μεγαλύτερες γυνναίκες αλλά τώρα πλέον αν
τολμήσει να εμφανιστεί καμιά πάνω απ΄τα 25 στη βιτρίνα θα την ξεφωνήσουν
και θα την αντιμετωπίσουν σαν φρικιό», λένε οι αδελφές
Μαρτίν και
Λουίζ. Το θέμα δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Haaretz του Ισραήλ και μας έκανε
εντύπωση η περιγραφή της ζωής τους και η στωϊκότητα με την οποία
αντιμετώπισαν τις καταστάσεις δυό νεαρά κορίτσια μέχρι που έγιναν
γριούλες. Οι δυό αδελφές τολμούν να περιγράψουν τις ζωές τους και μας καλούν να
τις καταλάβουμε ή να τις σχολιάσουμε με όποιο τρόπο θεωρούμε πιο σωστό.
Αυτή είναι η πραγματικότητα, αυτή είναι η ζωή κι αυτή είναι η κοινωνία, χωρίς φτιασίδια και χωρίς ψέμματα. Σ΄άλλα μέρη και σ΄άλλες εποχές τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά και
την αντίστοιχη εικόνα της κοινωνίας την έδωσε κάποτε με τον καλύτερο
τρόπο η Γαλάτεια Καζαντζάκη στο εξαιρετικό της ποίημα
«Αμαρτωλό»: Στη Σμύρνη Μέλπω, Ηρώ στη Σαλονίκη, στο Βόλο Κατινίτσα έναν καιρό, τώρα στα Βούρλα με φωνάζουν Λέλα. Ο τόπος μου ποιός ήταν, ποιοί οι δικοί μου, αν ξέρω ανάθεμά με, σπίτι, πατρίδα, έχω τα μπουρδέλα. Ως κι οι πικροί μου χρόνοι οι παιδικοί μου, θολές, σβησμένες ζωγραφιές κι είν΄αδειανό σεντούκι η θύμησή μου. Το σήμερα χειρότερο απ΄το χτες, και τ΄αύριο απ΄το σήμερα θε να΄ναι,
φιλιά από στόματ΄άγνωστα, βρισιές κι οι χωροφύλακες να με τραβολογάνε. Γλέντια, καυγάδες ως να φέξει, αρρώστιες, αμφιθέατρο, Συγγρού κι ενέσεις 606.
Πνιγμένου καραβιού σάπιο σανίδι όλη η ζωή μου του χαμού. Μ΄απ΄την κόλασή μου σου φωνάζω εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω. του ΧΑΡΗ ΜΠΟΤΣΑΡΗ
fe-mail
Via
Η
Μαρτίν και η Λουίζ Φόκενς είναι δίδυμες αδελφές στα 71 τους χρόνια και
ζουν στο Άμστερνταμ, αλλά η φήμη τους εξαπλώνεται σ΄όλη την Ολλανδία. Οι
Εβραίες αδελφές Φόκενς είναι διασημότητες και απολαμβάνουν να μιλούν
για τα εγγόνια τους στη διάλεκτο Yiddish. Ζωγραφίζουν, θυμούνται
ιστορίες από το Ολοκαύτωμα και πηγαίνουν στη συναγωγή στις γιορτές όπως
όλες οι Εβραίες γιαγιάδες.
Οι αδελφές Φόκενς «συνταξιοδοτήθηκαν»
πρόσφατα μετά από 50 χρόνια δουλειάς ως ιερόδουλες στην περιοχή του
Άμστερνταμ με τα κόκκινα φώτα. Έγιναν διάσημες από τα αυτοβιογραφικά
τους βιβλία και από το αγγλόφωνο ντοκιμαντέρ «Συναντήστε τις Φόκενς»,
του 2012.
Στην Ολλανδία είναι πασίγνωστες ως οι «παλιές πουτάνες». Η Λουίζ που δεν δουλεύει από το 2012 λόγω αρθρίτιδας λέει ότι «η
δουλειά μας υποχρέωνε να πηγαίνουμε με τον οποιοδήποτε και όταν λέω με
τον οποιονδήποτε το εννοώ». Το «οποιονδήποτε» συμπεριλαμβάνει παπάδες, ιμάμηδες και ραββίνους, λένε
οι δίδυμες αδελφές σε πρόσφατη συνέντευξή τους σε καφέ της περιοχής με
τα κόκκινα φώτα. Ένας από τους Τούρκους πελάτες μου ούρλιαζε καλώντας τον Αλλάχ τη
στιγμή του οργασμού», λέει η Μαρτίν, ενώ η Λουίζ θυμάται ότι κι δυό τους
είχαν για πελάτες νεαρά εβραιόπουλα που ήταν ντροπαλά. Οι αδελφές Φόκενς μιλούν θετικά για τα χρόνια της θητείας τους «πίσω
απ΄το παράθυρο», (οι πόρνες στο Άμστερνταμ επιδεικνύουν τα κάλλη τους
μέσα από βιτρίνα). Μπήκε στη δουλειά στα 20 χρόνια της κάτω από την πίεση του πρώην
συζύγου της. «Με χτυπούσε μέσα σ΄αυτό το δωμάτιο, ήταν ο νταβατζής μου
και ζούσε από τα χρήματά μου, είχαμε αποκτήσει 4 παιδιά αλλά τα αφήσαμε
σε άσυλο και τα βλέπαμε μόνον τα Σαββατοκύριακα», λέει η Λουίζ. Η Μαρτίν ξεκίνησε ως καθαρίστρια στο μπορντέλο και μετά ακολούθησε την αδελφή της στη δουλειά. Κι οι δυό αδελφές χώρισαν τελικά τους μαστρωπούς συζύγους τους οι
οποίοι συνέχισαν το νταβατζιλίκι στην περιοχή και ενώ είπαν ότι στην
αρχή το απολάμβαναν κερδίζοντας και χρήματα, αργότερα το μετάνοιωσαν που
έγιναν πόρνες. Τελικά δεν μας άξιζαν όλες οι φασαρίες που αντιμετωπίσαμε, το
κοινωνικό στίγμα και οι δύστροποι χαρακτήρες κάποιων, αλλά έτσι ήρθαν τα
πράγματα και εξ΄άλλου συναντήσαμε και υπέροχους ανθρώπους χάρη στη
δουλειά μας», λέει η Μαρτίν. Μετά την «συνταξιοδότηση» οι Φόκενς έχουν περισσότερο χρόνο για τα
παιδιά τους (η Μαρτίν έχει τρία) και για τα εγγόνια τους. Επίσης πωλούν
πίνακες με σκηνές από την περιοχή με τα κόκκινα φώτα που ζωγράφισαν
σ΄ένα στούντιο που διαθέτουν. Επίσης υποβάλλονται σε ψυχολογική θεραπεία σε κλινική της εβραϊκής
κοινότητας του Άμστερνταμ, που ειδικεύεται στα οικογενειακά τραύματα που
προκάλεσε το Ολοκαύτωμα.
Αν και προέρχονται από εβραϊκή οικογένεια οι αδελφές Φόκενς δεν μεγάλωσαν ως Εβραίες λόγω εγκατάλειψης και άσχημων συνθηκών. Οι γονείς τους είχαν μεγάλες αντιρρήσεις για το επάγγελμα αλλά βαθμιαία έμαθαν να το ανέχονται. Πριν από εμάς καμιά από την οικογένειά μας δεν ήταν πόρνη αλλά υποθέτω ότι κάποια έπρεπε να κάνει την αρχή», λέει η Μαρτίν. Με την ηλικία να προχωρά οι δυό αδελφές ξανασυνδέθηκαν με τις εβραϊκές
παραδόσεις και τώρα πηγαίνουν τακτικά στη Συναγωγή, όμως κάθονται στις
πίσω σειρές για να βρίσκονται όσο πιο μακριά γίνεται από τον ραββίνο. Δεν αισθάνονται αποδιωγμένες από τον
ολλανδικό εβραϊσμό και το καλοκαίρι ανέβηκαν στο εβραϊκό πλοιάριο για να
πάρουν μέρος στην παρέλαση των γκέϊ και να διαμαρτυρηθούν για τον
αντισημιτισμό. Πάνω στο πλοιάριο είχαν θέση στο μπροστινό μέρος και ο παρουσιαστής της
εκδήλωσης τις εκφωνούσε με τον τίτλο «οι παλιές πουτάνες». Οι δίδυμες δεν αισθάνονται όμως σαν σύμβολα της περιοχής με τα κόκκινα
φώτα και στην πραγματικότητα δεν θεωρούμε ότι εκεί είναι το σπίτι μας,
λέει η Λουίζ. Κάποτε τα κορίτσια που δούλευαν εκεί ήταν όλες Ολλανδέζες, τώρα είναι
όλες αλλοδαπές και ενώ οι πελάτες ήταν πρώτα ντόπιοι σήμερα είναι
τουρίστες. Στα χρόνια μας υπήρχαν και μεγαλύτερες γυνναίκες αλλά τώρα πλέον αν
τολμήσει να εμφανιστεί καμιά πάνω απ΄τα 25 στη βιτρίνα θα την ξεφωνήσουν
και θα την αντιμετωπίσουν σαν φρικιό», λένε οι αδελφές
Μαρτίν και
Λουίζ. Το θέμα δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Haaretz του Ισραήλ και μας έκανε
εντύπωση η περιγραφή της ζωής τους και η στωϊκότητα με την οποία
αντιμετώπισαν τις καταστάσεις δυό νεαρά κορίτσια μέχρι που έγιναν
γριούλες. Οι δυό αδελφές τολμούν να περιγράψουν τις ζωές τους και μας καλούν να
τις καταλάβουμε ή να τις σχολιάσουμε με όποιο τρόπο θεωρούμε πιο σωστό.
Αυτή είναι η πραγματικότητα, αυτή είναι η ζωή κι αυτή είναι η κοινωνία, χωρίς φτιασίδια και χωρίς ψέμματα. Σ΄άλλα μέρη και σ΄άλλες εποχές τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά και
την αντίστοιχη εικόνα της κοινωνίας την έδωσε κάποτε με τον καλύτερο
τρόπο η Γαλάτεια Καζαντζάκη στο εξαιρετικό της ποίημα
«Αμαρτωλό»: Στη Σμύρνη Μέλπω, Ηρώ στη Σαλονίκη, στο Βόλο Κατινίτσα έναν καιρό, τώρα στα Βούρλα με φωνάζουν Λέλα. Ο τόπος μου ποιός ήταν, ποιοί οι δικοί μου, αν ξέρω ανάθεμά με, σπίτι, πατρίδα, έχω τα μπουρδέλα. Ως κι οι πικροί μου χρόνοι οι παιδικοί μου, θολές, σβησμένες ζωγραφιές κι είν΄αδειανό σεντούκι η θύμησή μου. Το σήμερα χειρότερο απ΄το χτες, και τ΄αύριο απ΄το σήμερα θε να΄ναι,
φιλιά από στόματ΄άγνωστα, βρισιές κι οι χωροφύλακες να με τραβολογάνε. Γλέντια, καυγάδες ως να φέξει, αρρώστιες, αμφιθέατρο, Συγγρού κι ενέσεις 606.
Πνιγμένου καραβιού σάπιο σανίδι όλη η ζωή μου του χαμού. Μ΄απ΄την κόλασή μου σου φωνάζω εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω. του ΧΑΡΗ ΜΠΟΤΣΑΡΗ
fe-mail
Via
Tags
ΕΙΔΗΣΕΙΣ