Τα μικρά παιδιά αποζητούν να σηκώνονται τη νύχτα και να ανεβαίνουν στο κρεβάτι μας. Για τα παιδιά αυτό δεν είναι παράλογο γιατί με αυτό ...
τον τρόπο επικοινωνούν και πάνε σε μέρη τα οποία θεωρούν περισσότερο ασφαλή. Επίσης, πολλές φορές το επιδιώκουν, όχι για κανένα άλλο λόγο, απλά και μόνο για να νιώσουν τη θαλπωρή των αγαπημένων τους προσώπων αλλά και να χουχουλιάσουν δίπλα τους. Η μετακίνηση από το δικό τους κρεβάτι στο δικό μας, για τα πιο πολλά παιδιά είναι μία καθημερινή συνήθεια, αναφέρει ο κ. Στέλιος Μαντούδης, Αναπτυξιακός Εργοθεραπευτής Άλλα πάλι παιδιά, που έχουν πιο ζωντανή φαντασία, επιζητούν να κοιμηθούν μαζί μας, προκειμένου να βρουν καταφύγιο και αγκαλιά που θα τα προστατεύσει από τα φαντάσματα που βρίσκονται συνήθως κάπου μέσα στο δωμάτιο τους. Παλαιότερα, το να κοιμόμαστε μαζί με το παιδί θεωρήθηκε πολύ μεγάλη παλινδρόμηση στο πρόγραμμα εξατομίκευσης και ανεξαρτητοποίησης του. Σήμερα, γνωρίζοντας τις συνέπειες αυτής της διαπαιδαγώγησης έχουμε αναθεωρήσει τη στάση μας απέναντι στον κοινό ύπνο με τα παιδιά. Έτσι λοιπόν, στις μικρές ευάλωτες ηλικίες που τα παιδιά δεν έχουν αναπτύξει ακόμα τις ικανότητες σκέψης, κρίσης, λόγου-ομιλίας, είμαστε πιο ελαστικοί και επιτρέπουμε τον κοινό ύπνο με το παιδί μας. Αυτό μπορεί να γίνει με διάφορους τρόπους: Άλλοτε πηγαίνουμε εμείς κοντά του μέχρι να ξανακοιμηθεί, άλλοτε κοιμόμαστε παράλληλα μαζί του σε ένα διπλανό κρεβάτι και άλλοτε το φιλοξενούμε στο δικό μας. Αφού πρώτα βοηθήσουμε το παιδί να νιώσει ασφάλεια και ηρεμία, την επόμενη ημέρα μπορούμε να του κάνουμε ερωτήσεις, ώστε να μπορέσουμε να διευκρινίσουμε τα αίτια που το οδηγούν στο δικό μας κρεβάτι ή στην αναζήτηση ασφάλειας. Του υπενθυμίζουμε πάντα ότι ο χώρος του και το κρεβάτι είναι αυτά που γνωρίζει. Ότι είναι αρκετά συνηθισμένο κάποια παιδάκια να ξυπνούν τη νύχτα και να αναζητούν ένα ασφαλές μέρος, όπου ο μπαμπάς και η μαμά είναι εκεί για να το προστατεύσουν. Αποφεύγουμε τις λέξεις «φόβος», «φοβιτσιάρης» και κάθε άλλο αρνητικό χαρακτηρισμό. Αποφεύγουμε να το μαλώνουμε ή να το βάζουμε τιμωρία. Διαπραγματευόμαστε το αίτημα του, να θέλει να είναι κοντά μας. Συμβουλή Ειδικού: Σε παιδιά ηλικίας πάνω από 5 ετών, που δεν δέχονται να κοιμούνται μόνα τους ή καθόλου, τότε θα πρέπει να αναζητήσουμε τη βοήθεια ενός ειδικού, σε ένα αναπτυξιακό κέντρο. Με κατάλληλους χειρισμούς θα το βοηθήσουν να ξεπεράσει όλες τις ανασφάλειες και θα μάθει να κοιμάται μόνο του. Πηγή
Via
τον τρόπο επικοινωνούν και πάνε σε μέρη τα οποία θεωρούν περισσότερο ασφαλή. Επίσης, πολλές φορές το επιδιώκουν, όχι για κανένα άλλο λόγο, απλά και μόνο για να νιώσουν τη θαλπωρή των αγαπημένων τους προσώπων αλλά και να χουχουλιάσουν δίπλα τους. Η μετακίνηση από το δικό τους κρεβάτι στο δικό μας, για τα πιο πολλά παιδιά είναι μία καθημερινή συνήθεια, αναφέρει ο κ. Στέλιος Μαντούδης, Αναπτυξιακός Εργοθεραπευτής Άλλα πάλι παιδιά, που έχουν πιο ζωντανή φαντασία, επιζητούν να κοιμηθούν μαζί μας, προκειμένου να βρουν καταφύγιο και αγκαλιά που θα τα προστατεύσει από τα φαντάσματα που βρίσκονται συνήθως κάπου μέσα στο δωμάτιο τους. Παλαιότερα, το να κοιμόμαστε μαζί με το παιδί θεωρήθηκε πολύ μεγάλη παλινδρόμηση στο πρόγραμμα εξατομίκευσης και ανεξαρτητοποίησης του. Σήμερα, γνωρίζοντας τις συνέπειες αυτής της διαπαιδαγώγησης έχουμε αναθεωρήσει τη στάση μας απέναντι στον κοινό ύπνο με τα παιδιά. Έτσι λοιπόν, στις μικρές ευάλωτες ηλικίες που τα παιδιά δεν έχουν αναπτύξει ακόμα τις ικανότητες σκέψης, κρίσης, λόγου-ομιλίας, είμαστε πιο ελαστικοί και επιτρέπουμε τον κοινό ύπνο με το παιδί μας. Αυτό μπορεί να γίνει με διάφορους τρόπους: Άλλοτε πηγαίνουμε εμείς κοντά του μέχρι να ξανακοιμηθεί, άλλοτε κοιμόμαστε παράλληλα μαζί του σε ένα διπλανό κρεβάτι και άλλοτε το φιλοξενούμε στο δικό μας. Αφού πρώτα βοηθήσουμε το παιδί να νιώσει ασφάλεια και ηρεμία, την επόμενη ημέρα μπορούμε να του κάνουμε ερωτήσεις, ώστε να μπορέσουμε να διευκρινίσουμε τα αίτια που το οδηγούν στο δικό μας κρεβάτι ή στην αναζήτηση ασφάλειας. Του υπενθυμίζουμε πάντα ότι ο χώρος του και το κρεβάτι είναι αυτά που γνωρίζει. Ότι είναι αρκετά συνηθισμένο κάποια παιδάκια να ξυπνούν τη νύχτα και να αναζητούν ένα ασφαλές μέρος, όπου ο μπαμπάς και η μαμά είναι εκεί για να το προστατεύσουν. Αποφεύγουμε τις λέξεις «φόβος», «φοβιτσιάρης» και κάθε άλλο αρνητικό χαρακτηρισμό. Αποφεύγουμε να το μαλώνουμε ή να το βάζουμε τιμωρία. Διαπραγματευόμαστε το αίτημα του, να θέλει να είναι κοντά μας. Συμβουλή Ειδικού: Σε παιδιά ηλικίας πάνω από 5 ετών, που δεν δέχονται να κοιμούνται μόνα τους ή καθόλου, τότε θα πρέπει να αναζητήσουμε τη βοήθεια ενός ειδικού, σε ένα αναπτυξιακό κέντρο. Με κατάλληλους χειρισμούς θα το βοηθήσουν να ξεπεράσει όλες τις ανασφάλειες και θα μάθει να κοιμάται μόνο του. Πηγή
Via
Tags
Slider